مانوئل پیگرینی در انی دیدار آلوارو نگردو را به ادین ژکو ترجیح داد و این مهاجم اسپانیایی برای اولین در این فصل در کنار سرخیو آگوئرو قرار گرفت. در سمت چپ هم گائل کیلشی و داوید سیلوا غایب بودند و به جای آنها کولاروف و سمیر نصری بازی می کردند.

دیوید مویس هم در این دیدار رابین فن پرسی را به دلیل مصدومیت از ناحیه ران در اختیار نداشت و به این ترتیب، دنی ولبک زوج رونی در خط حنله شد و اشلی یانگ در سمت چپ قرار گرفت.

سیتی تقریبا در همه مناطق زمین بهتر از حریف کار کرد اما سمت چپ زمین جایی بود که آنها برتری شان را از آن سمت به حریف دیکته کردند و توانستند به گل برسند.

نکته کلیدی 1: جابجایی های نصری

سمیر نصری کلا بازیکن محبوبی نیست و شاید نمایش بازیکنان دیگر در این بازی با تحسین های بیشتری همراه بوده باشد اما این ملی پوش فرانسوی در دربی منچستر برای تیمش بسیار مفید بود. در پیروزی 1-0 سیتی مقابل منچستریونایتد در دیدار برگشت فصل 12-2011 نیز همکاری نصری با سابالتا در پیروزی آبی ها نقش زیادی داشت. فشار های او در آن سمت در نهایت موجب به دست آمدن یک کرنر و گل ونسان کمپانی با یک ضربه سر قدرتمندانه شد.  

نصری در پیروزی 2-1 فصل گذشته در الدترافورد هم عالی کار کرد و بارها از کناره ها نفوذ داشت.

او این بار هم نمایشی مشابه ارائه داد و در دیداری که بیشتر جدال یک 4-4-2 در برابر یک 4-4-2 دیگر بود، نصری تنها بازیکنی بود که بارها به مناطق دیگر زمین رفت و بازیکنان حریف را هم به دنبال خود کشید. جابجایی های هوشنمندانه او در تقابل کامل با سایر بازیکنان کناری زمین بود- والنسیا و ناواس تنها در یک زمین حضور داشتند و اشلی یانگ هم روز سختی را در سمت چپ خط میانی منچستریونایتد داشت و بارها توپ از دست داد- نصری یک بال نبود و در عوض در سمت چپ و بیشتر متمایل به داخل زمین صاحب توپ می شد.

تاثیر اولیه عملکرد او واضح بود. در دیداری که بازی سرعت بالایی داشت و دو هافبک از هر تیم در میانه زمین با هم می جنگیدند، حضور نصری توازن جنگ میانه زمین را به سود تیمش تغییر می داد و باعث می شد تا سیتی بیشتر صاحب توپ باشد. یکی از گزینه های فرناندینیو و توره برای پاس رو به جلو، نصری بود و او بیشتر توپ هایش را از این دو گرفت.

پاس های نصری شسته و رفته و نه چندان تماشایی بود. او چندان تلاش نمی کرد تا پاس های در عمق بدهد اما کمک می کرد تا توپ به سرعت در گردش باشد و کمتر آن را لو داد.

موضوع کلیدی 2: اُورلپ های کولاروف

نکته جالب اینکه هر دو بازیکنی که برای منچسترسیتی سرنوشت ساز شدند، بازیکنانی بودند که شاید اگر پیگرینی همه بازیکنانش را آماده در اختیار داشت، در ترکیب اصلی قرار نمی گرفتند.

این منطقه، نقطه قوت منچستریونایتد بود- نها فصل گذشته روی ضد حمله ها از سمت راست توانستند 2-0 پیش بیفتند- و والنسیا هم در دیدارهای اخیر در فرم خوبی بود. اما او در برابر کولاروف در کارهای دفاعی خوب کار نکرد و در مقابل یونایتدها امیدوار بودند که او بتواند موقعیتی ایجاد کند.

اما مالکیت توپ بیشتر سیتی باعث شده بود تا کولاروف دائما در حال حمله به منطقه والنسیا باشد و عجیب اینکه هافبک اکوادوری نمایش دفاعی بسیار ضعیفی داست. این در حالی است که او را هافبکی با توانایی دفاعی بالا می شناختیم و به همین خاطر بارها در سمت راست خط دفاعی منچستریونایتد قرار گرفت اما در این دیدار بارها فضای لازم را در اختیار کولاروف قرار داد تا بتواند خطرساز شود.

کولاروف (در کنار نمانیا ویدیچ) کمترین پاس ها را در طول 90 دقیقه داد اما نفوذ های خیلی خوبی داشت و از آن سمت بارها یونایتدها را به خطر انداخت.

نتیجه: نفوذ های کولاروف دردسرساز شد

پنج دقیقه پس از شروع بازی، نصری را می توانستیم در مرکز زمین ببینیم که به تیمش کمک می کرد تا حمله ای را از سمت راست ترتیب بدهد. کریس اسمالینگ هیچ بازیکنی را نگرفته بود، مدافع سمت چپ منچستریونایتد (اورا) کمی رو به جلو آمده بود و اسمالینگ به سمت چپ متمایل شده بود تا جای خالی او را پر کند. این فضا را برای کولاروف فراهم کرد تا بتواند از سمت چپ نفوذ کند و ارسال خطرناک او ویدیچ را مجبور کرد تا با سر توپ را دفع کند.

در دقیقه 16، سیتی پیش افتاد. سهم نصری روی گل شاید چندان به چشم نیامد اما حرکت او بسیار هوشمندانه بود. او توپ را در سمت چپ گرفت و  پا به توپ به سمت راست محوطه جریمه منچستریونایتد رفت. او سپس نیم نگاهی انداخت تا ببیند کولاروف کجاست؛ تقریبا 10 متر پشت سرش بود- اما آماده بود تا استارت زده و اُورلپ کند.

نصری به جای دادن یک پاس عمقی، توپ را با هوشمندی نگه داشت و صبر کرد تا کولاروف نفوذ کند و سپس توپ را به او داد. کولاروف والنسیا را جا گذاشت و توپ را فرستاد؛ به جایی که آگوئرو منتظر بود تا با یک ضربه والی دیدنی، گل اول را بزند.

در دقیقه 23، کولاروف بار دیگر والنسیا را جا گذاشت و در محوطه جریمه سرنگون شد اما هاوارد وب اعتقادی به پنالتی نداشت.

سیتی تقریبا در تمام مناطق زمین برتر بود اما آنها موقعیت های خطرناک شان در نیمه اول را از سمت چپ ایجاد کردند. وقتی منچستریونایتد عقب افتاد، برای جبران رو به جلو حرکت می کردند و سیتی این فضا را پیدا می کرد تا از مناطق مختلفی  خطرساز شود اما وقتی بازی 0-0 بود، منچستریونایتد با احتیاط بازی می کرد و اینجا بود که همکاری نصری- کولاروف، تعیین کننده شد.

نکات دیگر:

- سیتی واقعا خوب کار کرد اما هنوز هم این تیم کاملا منجسم به نظر نمی رسد. در نیمه اول، دنی ولبک و به ویژه وین رونی، فضای زیادی پیش فرناندینیو و یحیی توره داشتند؛ دو هافبک دفاعی سیتی که در درگیری ها و بازی رو به جلو واقعا خوب بودند اما این باعث می شد تا فضای زیادی پشت سر آنها خالی بماند. هر دو آنها دوست داشتند تا مهاجمان را تغذیه کنند و این باعث می شد تا سیتی بین خطوط آسیب پذیر به نظر برسد. این اتفاقی نبود که رونی بهترین بازیکن منچستریونایتد بود زیرا فضای زیادی در اختیار داشت.

- منچستریونایتد بعد از تعویض های مویس و ورود تام کلورلی به جای اشلی یانگ، و قرار گرفتن ولبک در سمت چپ، حضور فلینی در راس مثلث میانی و رونی در خط حمله، شکل بهتری پیدا کرد. آنها در خط میانی بهتر توپ را پس گرفتند و از هر دو سمت حملات خوبی ترتیب دادند اما کمی دیر شده بود. سیتی 4-0 جلو بود و شاید کم انگیزگی سیتی تا اندازه ای روی تسلط یونایتدها نقش داشت.

- کمپانی بازی فوق العاده ای ارائه داد و خیلی فشرده با رونی یارگیری کرد و مانع از پیشرفت و چرخش ها ناگهانی او شد. اما یونایتدها می توانستند از فضای پشت سر کمپانی وقتی که به جلو می آمد، بهتر استفاده کنند. در زمان فرگوسن، او در چنین بازی هایی از رونی به عنوان شماره 9 کاذب استفاده می کرد و فضایی که او ایجاد می کرد، توسط هافبک ها مورد استفاده قرار می گرفت. اما به نظر می رسید که در دیدار دیروز، یونایتدها از هوشمندی کافی برخوردار نبودند.